تاثیر آموزش به شیوه حلقه های پژوهشی بر بهبود مهارت های ارتباطی، نگرشی و عملکردی دانشجویان

  اهداف: به­کارگیری روش­های مشارکتی نوین در آموزش، تاثیری چندگانه بر یادگیری دارد. بر این اساس، مطالعه­ حاضر با هدف بررسی تاثیر روش حلقه­های پژوهشی بر بهبود مهارت­های ارتباطی، نگرش به تحقیق و یادگیری نظری و عملی درس اقدام‌پژوهی انجام گرفت.   روش­ها: این مطالعه به‌روش نیمه‌آزمایشی با طرح گروه کنترل و پیش­آزمون- پس­آزمون در سال تحصیلی 90-1389 انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان مرکز تربیت معلم شهید مقصودی بود که دو کلاس به تعداد 44 دانشجو بودند. نمونه‌ها به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. عمل آزمایشی (تدریس به‌صورت حلقه­های پژوهشی) به‌صورت تصادفی به یکی از گروه­ها انتساب داده شد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسش­نامه­ نگرش به تحقیق، پرسش‌نامه­ مهارت­های ارتباطی، چک­لیست ارزیابی طرح­های اقدام‌پژوهی و آزمون اقدام‌پژوهی بود. روش حلقه­های پژوهشی 12 جلسه اجرا شد. نتایج با آزمون تحلیل کوواریانس و T مستقل به کمک نرم­افزار SPSS 18 تحلیل شدند.   یافته­ها : روش حلقه­های پژوهشی، تاثیر مثبت و معنی‌داری بر مهارت­های ارتباطی (89/7= F و 001/0= p )، نگرش به تحقیق ( 23/7= F و 01/0= p ) و نمره عملی اقدام‌پژوهی (18/3= t و 003/0= p ) داشت، اما اثر معکوسی بر نمره نظری اقدام‌پژوهی (33/2= t و 024/0= p ) داشت.   نتیجه­گیری: روش حلقه­های پژوهشی، روشی نوین بوده که تاثیرات چندگانه­ای بر رشد دانشجویان دارد. بنابراین پیشنهاد می‌شود نظام­های آموزش عالی، برای دستیابی به کیفیت این گونه روش­ها را به‌کار گیرند.